Όλα/-ες/-οι μας, σαν παιδιά, πήραμε το μήνυμα από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον ότι δεν είμαστε εντάξει έτσι όπως είμαστε. Το μήνυμα αυτό, το λαμβάναμε είτε λεκτικά είτε ενεργειακά με διαφορετικούς τρόπους. Κάποια/-ες/-ους από εμάς μας αμέλησαν, μας παράτησαν ή μας έκαναν να αισθανθούμε ανεπιθύμητες/-οι.
Άλλες/-α/-ους μας κριτίκαραν, μας έθεσαν υψηλούς στόχους με αντάλλαγμα την αγάπη και μας χειραγώγησαν. Άλλες/-α/-ους πάλι, μας έπνιξαν κυριολεκτικά με την υπερπροστασία, στερώντας μας τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να μάθουμε από αυτά.
Οι γονείς μας, θεωρούσαν ότι μας εκπαίδευαν με αγάπη και εν μέρει είναι αλήθεια, αλλά αυτή η αγάπη βασιζόταν σε έναν απλό κανόνα : «Σε αγαπάω, αν…». Όποια και να ήταν η κατάσταση στην οικογένεια μας, όλοι πιστεύαμε ότι έπρεπε να φερόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο κ έτσι υιοθετήσαμε έναν ρόλο, για να μας αγαπάνε και να ανήκουμε στο οικογενειακό σύστημα.
Εμείς, λόγω της βαθιάς μας ανάγκης να είμαστε συνδεδεμένα/-ες/-οι με την οικογένεια μας, είπαμε «ναι» σε αυτόν τον ρόλο. Αποκοπήκαμε από την ουσία μας, αφού αυτή δεν ταίριαζε με την οικογένεια μας, και πήραμε βαθιές αποφάσεις.
Κάποια/-ες/-οι μεγαλώσαμε γρήγορα, γίναμε υπερβολικά υπεύθυνες/-α/-οι και θέσαμε πολύ ψηλούς στόχους, που για να τους πετύχουμε περιορίσαμε τις φυσικές, παιδικές μας ανάγκες για παιχνίδι και χαρά. Άλλες/-α/-οι γίναμε υποχωρητικές/-ά/-οί, συμβιβαστικ ές/-ά/-οί, λέγοντας πάντα «ναι», χωρίς απαραίτητα να το εννοούμε.
Κάποια/-ες/-οι ταυτιστήκαμε με έναν αρνητικό ρόλο, γίναμε τα μαύρα πρόβατα της οικογένειας, οι επαναστάτες. Λέγοντας πάντα «όχι», εγκλωβιστήκαμε μέσα σε αυτόν το ρόλο και ζούμε τη ζωή μέσα σε μια αναίτια αντίδραση. Άλλες/-α/-οι πάλι, αποσυρθήκαμε σε ένα ρομαντικό, ευφάνταστο κόσμο και γίναμε απόντες/-α/-ούσες από την ίδια μας τη ζωή. Τέλος, κάποια/-ες/-οι ταυτιστήκαμε με τους ρόλους των γονιών μας και γίναμε επικριτικές/-ά/-οί ή κατηγορηματικές/-ά/-οί απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας.
Παρότι υιοθετήσαμε αυτούς τους ρόλους με επιτυχία, αναγκαστήκαμε να αποκοπούμε από τον εαυτό μας. Και αυτή η αποκοπή δεν έγινε χωρίς πόνο. Βαθιά μέσα μας, το εσωτερικό μας παιδί πληγώθηκε πολύ από αυτή την «εκπαίδευση», κυρίως γιατί δε μας δέχτηκαν και δεν μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε.
Και το αποτέλεσμα; Οι ερωτικές μας ιστορίες και οι στενές φιλίες μας γίνονται πολύπλοκες και συχνά πιο δύσκολες, όταν ερχόμαστε πιο κοντά με τις/τους άλλες/-ους.
Η οικειότητα φέρνει στην επιφάνεια βαθιά κρυμμένες πληγές μέσα μας και δεν είναι σπάνιο να σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι/-ες τις σχέσεις μας, επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες κατηγορίας, απαίτησης, απομόνωσης, κρυμμένων προσδοκιών, συμβιβασμού ή χειρισμού…
Νομίζουμε ότι ξέρουμε ν' αγαπάμε και κατηγορούμε τις/τους άλλες/-ους για όσα μας συμβαίνουν… Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και τις/τους άλλες/-ους εξαρτάται από το πώς μάθαμε την αγάπη όταν είμαστε παιδιά.
Το τώρα μας, έχει άμεση σχέση με το πριν και φυσικά με το μετά. Μπορεί να είμαστε επαγγελματικά επιτυχημένες/-οι, αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην προχωρήσουμε επαγγελματικά εξαιτίας του φόβου μας να ριψοκινδυνεύσουμε σε συναγωνιστικές καταστάσεις όπου υπάρχει ο κίνδυνος της αποτυχίας.
Ερχόμαστε πολύ κοντά συναισθηματικά με κάποιο άτομο, στην ουσία όμως δεν μπορούμε να σταθεροποιήσουμε αυτή την επαφή, γιατί δεν υπάρχει η σωστή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Εύκολα πληγωνόμαστε, νιώθουμε άδειοι/-ες/-α κ συχνά αδικημένοι/-ες/-α ( πάντα οι άλλοι φταίνε).
Εν κατακλείδι, ποτέ δεν είναι αργά εάν και εφόσον το θέλουμε να βελτιωθούμε, αλλά κυρίως αν έχουμε καταλάβει την αδυναμία επαφής και συναναστροφής με τον κοινωνικό, επαγγελματικό και συναισθηματικό μας περίγυρο. Πρωτίστως για εμάς τα/τις/τους ίδια/-ες/-ους.
Η αλλαγή πάντα φέρνει τη μεταμόρφωση και η δεύτερη με τη σειρά της τη βεβαιότητα ότι καταφέραμε εκείνο που θέλουμε.
Να αγαπήσουμε εμάς!
Μην ξεχνάμε Ποτέ ότι:
“Όποιος έχει μέσα του ένα γιατί, μπορεί ν’ αντέξει το κάθε πώς ….” ΝΙΤΣΕ
Σοφία Ασλαματζίδου
Πηγή: Ψυχολογικός Φάρος